از آمله با نام های آملج و آنوله که نام هندی آن است نیز یاد می شود. آمله میوه درختی است که این درخت در نواحی هندوستان می روید و به بزرگی درخت گردو بوده و برگ های سبز و ریز و انبوه دارد. میوه این درخت ترش مزه و بی ریشه و سنگین وزن و زرد رنگ و تازه باشد و اگر خشک است فاسد نشده باشد. طبیعت آن سرد و خشک است.

داروئی است قابض و سرد مزاج و مقوی ذهن و مقوی قلب است و ابوعلی سینا آمله را یکی از داروهای خوب قلبی معرفی نموده است.  این دارو مقاومت بدن را در برابر ویروس ها و باکتری ها و سایر میکروب ها زیاد کرده و مردم قدیم میکروب را نمی شناختند اما روی تجربه این دارو را حافظ الاعضاء نامیده اند. استفراغ را قطع می کند و اشتها آور نیز هست و قطع کننده اسهال های گرم مزاج و کهنه و تقویت کننده چشم است و جهت تقویت چشم آمله را خوب میسایند و هم وزن آن شکر اضافه نموده و با مقداری روغن بادام شیرین مخلوط می نمایند که قدری چرب شود و صبح ناشتا مقدار بیست گرم از مخلوط حاصل را میل می کنند. اضافه بر آنکه ضعف چشم را برطرف میکند اگر شکم پیچش داشته باشد آنرا نیز مرتفع میسازد. برای مداوای اسهالهای کهنه، آمله را با گشنیز خشک بطور برابر مخلوط و پودر کرده و همراه با غذای نرمی میخورند. چنانچه روغن آمله را بر بن موها بمالند پیاز مو را بسیار قوی و تار مو را سالم و طویل می کند و از زود سفید شدن موها نیز جلوگیری می نماید و میتوان پودر آنرا با حنا مخلوط کرده و پس از خیسانیدن در حمام در موها بمالند. مردم قدیم در خون دماغ ها پودر آمله را در آب خنک ریخته و بر پیشانی ضماد مینومده و قدری نیز در جلو سر و صورت میریختند تا خون دماغ را بند آورد. افراد سرد مزاج می توانند آمله را با عسل یا با مصطلکی بخورند. مقدار خوراک آن در معاجبین طبق دستور ساختن معجون و به تنهایی حدود ۱۰ تا ۲۰ گرم است.